RAYNET oefening 2005
Verslag RAYNET oefening op 9 en 10 juli 2005 door PA1FZH en PA1IJF
Evenals voorgaande jaren hield ook dit jaar de Sunderland Scoutinggroep haar DMA Challenge Hike in het Lake District in Engeland.
In het verslag van
vorig jaar is de hele opzet te lezen, maar hierbij in het kort even wat aandachtspunten:
- De Challenge Hike wordt georganiseerd voor scouts tussen de 13 en 18 jaar oud. In teams van 4 – 6 man (cq vrouw) moet men gedurende 2 dagen een vooraf (zelf) aangegeven parcours door het berggebied van het Lake District lopen. Bereikte hoogte en afgelegde afstand leveren punten op. Wie het hoogste aantal punten haalt en wie het dichtste bij zijn eigen voorspelling komt, wint de wisselbeker
- De scouts lopen zonder begeleiding in een gebied van ca. 15 x 30 km met bergen tot 950 meter hoog
- Tussen de bergen is absoluut geen GSM ontvangst mogelijk en de enige wegen zijn smalle (1 meter), steile (meer dan 45 graden) wandelpaden
- Als er wat met de scouts gebeurd, is het moeilijk voor hen om alarm te slaan
- Daarom is het gebied in 6 “blokken” verdeeld. Om van het ene naar het andere blok te gaan, moet je langs een controlepost waar uiteraard een radio amateur staat. Ook staat op strategische punten een koppel van 2 radioamateurs of een radioamateur en een scoutleider
- De scouts geven van tevoren aan welke route ze gaan lopen. Evenzo is het bij de scouts bekend waar ze radio amateurs kunnen verwachten
- Hierdoor is het goed mogelijk om de scouts te “volgen” en weten de scouts waar ze terecht kunnen voor hulp
Ook dit jaar werd de Sunderland RAYNET groep benaderd voor het bemannen van de diverse posten. Dank zij het goede contact wat we met John, G8YDC en Beatrice, G6AJF hebben, was het voor ons (Rens, PA1IJF en Dan, PA1FZH) ook dit jaar weer mogelijk om deel te nemen aan dit evenement.
Zo rond kerstmis 2004 verschenen ineens een tweetal stafkaarten van het Lake District in onze brievenbus. Hiermee gaven John en Beatrice alvast een hint waar dit jaar de Challenge Hike plaats zou vinden.
Onder het genot van bier en nootjes werd menige avond besteed aan het op papier verkennen van het gebied en wat bleek: Helvellyn bleek midden in het parcours van dit jaar te liggen.
De gemiddelde lezer zal hier niet koud of warm van worden, maar na de verhalen van John en het bekijken van reisverslagen in het blad “Hoogtelijn” van de Nederlandse Klim en Bergsport Vereniging
konden we nergens anders meer aan denken. Met een hoogte van 950 meter (dit keer geen twijfel tussen kaart, Suunto en GPS) is dit de op drie na hoogste berg in het Lake District.
Na wat heen en weer gemail, hadden we het voor elkaar; wij zouden dit jaar de post bovenop Helvellyn mogen bemannen, en wat nog mooier was,
ook een overnachting op één van de andere toppen mogen volbrengen.
De oplettende lezer zal zich ongetwijfeld de foto van vorig jaar nog herinneren, waar Rens op het kofferdeksel van de Volvo moest gaan zitten om deze dicht te krijgen. Nu moesten daar ook nog een tent, kooktoestel en slaapmatjes bij. Ook Engelse zendamateurs kennen het fenomeen “improvisatietalent” zodat we ook dit jaar alles in de kofferbak kregen.
Toen we donderdag aankwamen op Leeds (onwetend van het feit wat er op dat moment in de Metro in London gebeurde), stonden John en Beatrice ons al op te wachten.
Als verrassing vertrokken we direct naar het Lake District.
Na een mooie wandeling en een prachtige rondvaart op het Ullswater, kwamen we aan in het basekamp, wat dit jaar in Hartsop stond. Na het kennismaken met de mensen die we nog van vorig jaar kenden, was er de briefing.
Eerst voor de scouts en daarna voor de radioamateurs.
Alle puntjes werden nog even op de - i – gezet zodat eenieder wist waar hij aan toe was.
Na een nachtje in de tent vanRens (wel iets groter dan die van vorig jaar) was het op zaterdagmorgen tijd om op te breken. Dit keer moest alles natuurlijk mee in de rugzak en dat kwam al met al toch op 17 kg per persoon. Met de gedachten aan het weer van vorig jaar, waren we ruimschoots voorzien van warme en waterdichte kleding, muts en handschoenen, maar dit jaar was het in Engeland net zo warm als in Nederland, dus moesten we halsoverkop nog op zoek naar zonnebrandcrème en extra water.
Alvorens we met de minibus naar het beginpunt werden gebracht, schreven we ons in in de centrale ruimte waar G0SRG/P was gehuisvest, zodat men wist dat we op pad waren. Uiteraard ontbrak de check van de portofoons niet.
Het eerste deel van de beklimming begon goed, maar al snel kwamen we op het behoorlijk steile deel en hier begonnen de temperatuur en het gewicht in de rugzak ons parten te spelen.
Als goed getrainde amateur (weliswaar in de duinen van Zoutelande, maar toch) lieten we ons niet kennen dus uiteindelijk kwamen we op de top van Helvellyn aan. Na de foto bij het hoogste punt, werd de meegebrachte antennemast (met de WAL Popovnic antenne) opgezet. Niet dat een lengte van 3 meter nog veel uitmaakt op een hoogte van 950 meter, maar we moesten toch ergens onze Nederlandse vlag aan vast maken. We kregen heel veel reacties, variërend van welke vlag dit nu was (is this the French flag, no then you have to turn your head for 90 degrees) tot waarom we daar een vlag hesen (well, we just conquered Helvellyn, welcome to the Dutch Mountains). Ook kwamen we een Nederlands echtpaar van 70 jaar tegen, die zomaar even zonder een druppel water, de makkelijke route hadden gedaan.
Toen de scouts kwamen, bleek dat ze aardig door hun drinkwater heen waren zodat we de helft van ons water hebben weggegeven.
Nadat de scoutgroep voorbij was en ons verplichte half uur wachten erop zat, hebben we de mast opgeborgen en zijn we afgedaald naar Grisedale Tarn, een meertje op 200 meter hoogte. Hier kwamen we rond 17:30 aan.
Het was de bedoeling dat we daar zouden overnachten in onze tent en dan de volgende ochtend “even” naar de volgende top zouden gaan om daar om 08:00 blakend van enthousiasme de volgende
groep scouts op te wachten.
Na overleg met de zendamateurs die Grisedale Tarn bemanden en (via de radio natuurlijk) de District Mountain Advisor, besloten we onze waterflessen te vullen met helder water uit het meertje en alvast verder te
lopen via de top van Fairfield naar de top van Dove Crag, waar we de volgende ochtend toch zouden moeten zijn.
Zo gezegd, zo gedaan, dachten we. Uiteindelijk kwamen we rond 22:00 op Dove Crag (750 meter) aan en konden we de tent opzetten, het water uit Grisedale Tarn koken om de bacteriën te doden en uiteraard onze
blikjes met de Engelse variant van een Struik maaltijd opwarmen.
Onnodig om te zeggen dat we redelijk snel in onze slaapzakken lagen.
De volgende morgen bleken er toch meer schapen op de top te staan dan we hadden verwacht, maar ze hadden onze tent met rust gelaten. Volgens de Suunto van Rens was het die nacht niet kouder dan 18 graden geweest.
De groep die die ochtend langskwam, was behoorlijk verlaat. Na overleg met de District Mountain Advisor in het Base camp, moesten Dan en Rens de scouts zien te overtuigen dat ze beter terug konden gaan.
Best moeilijk, maar uiteindelijk zagen de scouts ook in dat ze het anders niet binnen de gestelde tijd zouden redden.
De terugtocht was een makkie, hoewel afdalen op steile delen soms nog moeilijker is dan klimmen. Zondag om 13:00 waren we, na 19 km in de bergen, weer terug in het Base Camp en konden we, na ons uitgemeld te hebben, van een welverdiende douche genieten.
Radiotechnisch:
- Basepost op 70 cm met een Diamond vertical op 6 meter hoogte
- Talk Through set ( 2-> 70 en 70 -> 2) op één van de bergtoppen
- Individuele amateurs met hun 2 meter portofoon en helical antenne of in de auto met de mobielset en kleefvoet daar waar mogelijk
- Het bleek dat lage vermogens (1,5 watt) voldoende waren om continue via de Talk Through een verbinding te kunnen onderhouden. Dit werkt gunstig op je accuverbruik. Een set van 6 NiMH accu’s van 2100 mAh was voldoende voor een heel weekend
- De Talk Through was al op vrijdagavond opgezet, zodat we hier op zaterdag direct gebruik van konden maken. Op zondagmiddag, toen de scouts weer langzaam richting huis kwamen en ook de zendamateurposten aanstalten maakten om af te dalen, kwam het punt waarop men moest besluiten of de Talk Through ook afgebroken kon worden. Tenslotte was het voor beide amateurs op de top ook nog een flinke wandeling naar beneden (met een kampeeruitrusting en ook nog een zware accu!!). Alvorens de Talk Through af te zetten, werden alle stations individueel opgeroepen op 2 meter simplex, om te kijken of direct contact mogelijk was. Pas toen dat werd bevestigd, werd de Talk Through afgezet
- Met je rugzak op je rug en je portofoon in je broekzak, wordt je helical antenne soms behoorlijk afgeschermd. Op de technische DARES dag is al een korte uitschuifmast uitgetest, die je aan je rugzak kunt bevestigen en die je helical antenne ca. 1 meter boven je hoofd brengt. Volgend jaar gaat die zeker mee in plaats van de 3 meter mast
Verbindingtechnisch:
- De scouts draaien volledig zelfstandig hun weekend
- Het enige wat aan de zendamateurs wordt gevraagd, is om berichten door te geven vanaf de basispost naar de buitenposten en vice versa
- De zendamateurs bemoeien zich niet inhoudelijk met de scouts en zo bemoeien de scouts zich ook niet met de zendamateurs Voor de berichtgeving worden losse papiertjes op A5 formaat gebruikt, zoals ze ook binnen DARES in gebruik zijn. Na afloop van het evenement levert iedereen zijn papiertjes in en gaan ze in het logboek van dat evenement. Bij problemen geldt dit als bewijs naar de autoriteiten dat de communicatie goed liep
- De zendamateurs gebruiken geen calls maar de naam van de locatie waar ze zitten. Op weg van en naar de locatie worden wel de individuele calls gebruikt
- Op gezette tijden wordt vanuit de basepost een bericht voorgelezen met alle bijzonderheden van dat weekend, inclusief de call van de basispost en de exacte locatie (volgens de Engelse equivalent van het rijks Driehoeks grid)
- Voor deze oefening werden ca. 30 RAYNET leden ingezet
Wij (Rens en Dan) hebben weer een bijzonder goed weekend gehad. Niet alleen hebben we weer veel geleerd van de procedures van RAYNET, maar ook hebben we 6 dagen in een prachtig gebied rondgelopen. De gastvrijheid van John en Beatrice was weer enorm groot.
Volgend jaar zijn graag weer van de partij. In de tussentijd kunnen we het geleerde in onze eigen kring verwerken.
Voor meer informatie over het beschreven weekend: Rens, PA1IJF en Dan, PA1FZH.